Η ανθρωπότητα, βυθισμένη σε έναν κόσμο που κυριαρχείται από τη ψηφιακή και βιομηχανική επανάσταση, έχει αποξενωθεί από τη φυσική της κατάσταση. Η επίμονη αποκοπή από τη φύση δεν είναι απλώς θέμα περιβαλλοντικής καταστροφής αλλά μια φιλοσοφική κρίση. Ο σύγχρονος άνθρωπος, βυθισμένος στις μετακαπιταλιστικές δομές της παγκόσμιας αγοράς, έχει πάψει να θεωρεί τη φύση ως μέρος του


Η φύση δεν είναι απλώς ένα τοπίο που προσφέρει σωματική αναζωογόνηση, αλλά ένα σύστημα που ορίζει την ύπαρξή μας. Από τον Ηράκλειτο που έλεγε ότι "τα πάντα ρει", μέχρι τη σύγχρονη θεωρία του χάους, η φυσική ροή και αλληλεπίδραση των συστημάτων παραμένει αμείλικτη. Η τεχνολογική μας πρόοδος, όσο εντυπωσιακή και αν είναι, δεν μπορεί να αντικαταστήσει τη βάση αυτής της αλληλεπίδρασης.

Σε έναν κόσμο που πλέον συζητά την έννοια του transhumanism, του "μετα-ανθρώπου", που φλερτάρει με την ιδέα να ξεπεράσουμε τα φυσικά μας όρια μέσω τεχνητής νοημοσύνης, κυβερνομεταλλάξεων και μηχανικής βελτίωσης του ανθρώπινου σώματος, τίθεται ένα κεντρικό ερώτημα: μήπως η λύση δεν βρίσκεται στην απόδραση από τη φύση, αλλά στην επανένωση με αυτή;